Είναι
στων Φάρων
τα μέρη
που οι ευχές
απομακρύνονται
όταν
οι δρόμοι
φέγγουν
τα κρίνα
λευκά.
Μα
σαν περνώ
της οδού το
ανέντιμο κατώφλι
κάτι σαν
ξημερώνει
μέσα μας.
Κι’ ναι
αχ αυτό ˙
της οδού το
ανέντιμο κατώφλι
που τόσο
σου μοιάζει.
Φίλε Νίκο. Με χαρά βλέπω το αγαπημένο μου ποίημα αναρτημένο στο διαδίκτυο. Όλα σου τα ποιήματα μιλούν στην ψυχή μου, αλλά, όπως γνωρίζεις,αυτό με άγγιξε βαθιά. Σε ευχαριστώ που εκφράζοντας τη δική σου αλήθεια με βοήθησες να δω και τη δική μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυρία Μαρία να ξέρετε ότι χαίρομαι πολύ που σας αρέσει αυτό το ποίημα...Σας το αφιερώνω απλόχερα με πολύ αγάπη...
Διαγραφή(Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι)
Πολλά φιλιά!