Είναι βαριά η
καρδιά μου απόψε
και δε μπορώ
να κοιμηθώ,
ήτανε να ’σαι
και ’συ εδώ
μα λείπεις.
Αγάπη μου,
ας μην είναι
η μοίρα μας αυτή,
ας έβρισκα
μια στιγμή ακόμα
τη δύναμη να
σου πω
όσα απόψε δε
μ’ αφήνουν να κοιμηθώ
κι ας ήξερα
πως θα
καταλάβεις.
Είναι βαριά η
καρδιά μου απόψε
και δε μπορώ
να κοιμηθώ,
τα όνειρα μου
πια
να σε πλάσουν
δε μπορούν,
μου λένε να
προχωρήσω
μα είναι
βαριά η καρδιά μου απόψε.
Είναι βαριά η
καρδιά μου απόψε
κι εγώ βιάζω
την ποίηση,
άλλα είναι
αυτά που πρέπει να γράψω
κι άλλα
γράφω,
δίχως να ξέρω
γιατί
κι η ποίησή
μου πονά, ματώνει.
Της σκουπίζω
τα μάτια
κι ύστερα της
κλείνω το στόμα,
να μην
ουρλιάζει,
και της λέω
πως όπου να ’ναι
τελειώνω,
τελειώνω με τους έρωτες.
τελειώνω με τους έρωτες.
Μοναδική απόδοση του συναισθήματος! Με εκφράζει απόλυτα το ποίημά σου, φίλε Νίκο, και με συγκινεί με την αμεσότητα και την ειλικρίνειά του. Αλλά η ποίηση, φοβάμαι,θα συνεχίσει να ουρλιάζει και οι έρωτες, αλίμονο, δεν θα τελειώσουν όσο υπάρχουν άνθρωποι με τη δική σου ευαισθησία. Συνέχισε δυνατά!
ΑπάντησηΔιαγραφή