Το άγνωστο, εσύ

Εδώ

κάτω απ΄την αχνή λάμψη του φεγγαριού

στέκω κοντά στη μελαγχολία της ψυχής.

Δεν προσμένω μήτε την αγάπη

μήτε τον έρωτα.

Θαρρώ πως είναι προδοσία,

μα πράγματι τι απληστία

της ανθρώπινης σάρκας η ευφορία.

Ίσως πάλι να είναι καταδίκη,

του πνεύματος μια χρυσή θήκη

που τη φιλά πιστά στη δυστυχία.

Κι εδώ

κάτω απ’την αχνή λάμψη του φεγγαριού

σκύβω δειλά την κεφαλή στο άγνωστο

και προσμένω το άγνωστο

ίσως εσένα κάπου να φανείς.