Τα δυο
κρυστάλλινα κορμιά
που ενώθηκαν
με τόση δύναμη
κι ούτε έσπασαν,
κι ούτε ράγισαν
παρά μόνο
έκρουσαν γλυκά
τη μελωδία του
έρωτα.
Ξεχειλίζει η
Αγάπη
και ερωτεύεται
το χώμα
τα λουλούδια
η πλάση.
Κι εσύ
του ανθρώπου
χαρακτήρα, δεν αφήνεις ̇
λίγο ακόμα το
χρόνο να κυλήσει
παρά στέλνεις
δάκρυ για να σβήσει
τη μελωδία που
ηχεί στο δώμα.
Τον τραβάς και
τον πηγαίνεις
εκεί που είναι
πολλοί συνωστισμένοι
γύρω απ’ την Ύλη
και την Αναγνώριση
γιατί ο πόνος
γεννά την Τέχνη,
εκεί που ηχεί το
τραγούδι του θανάτου
εκεί που τα
κορμιά στοιβάζονται
σαν για σφαγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου