Ο δειλός βασιλιάς

Πριν εβδομήντα δύο χρόνια ο δειλός βασιλιάς πέθανε.
Ψέματα! Ο δειλός βασιλιάς πέθανε απόψε.
Τον είδα το βράδυ να μπαίνει στο καμαράκι στην άκρη της πόλης.
Κάθε μέρα την ίδια ώρα πήγαινε εκεί, όμως απόψε
δεν τραγουδούσε το νανούρισμα που έπνιγε το παιδικό του κρεβάτι.
Το ήξερα πως απόψε έπρεπε να πεθάνει.
Ήταν τα άστρα στον ουρανό που σκάλιζαν το ξύλινο του φέρετρο
και ήταν το κερί που άναβε ο άνεμος μια βδομάδα τώρα.
Απόψε το βράδυ ο δειλός βασιλιάς πέθανε.
Τον έθαψαν στο παιδικό του κρεβάτι,
τον έντυσαν με τα παιδικά του ρούχα,
τον σκέπασαν με το παιδικό του σεντόνι.

Απόψε ο δειλός βασιλιάς πέθανε.
Ψέματα! Ο δειλός βασιλιάς απόψε δολοφονήθηκε.
Εγώ τον σκότωσα με το γερασμένο του μαχαίρι,
εγώ έκλεισα τα δειλά του μάτια
κι εγώ του τραγούδησα το νανούρισμα που έπνιγε το παιδικό του κρεβάτι.