Τώρα που οι μέρες φτάνουν στο τέλος

ο Κύριος με προστάζει να εξαργυρώσω

μια επιταγή που λέω πως δε μου ανήκει.

-Κύριε, μη με δοκιμάσεις έτσι.

Τη νύχτα που πλαγιάζουν τα παιδιά

το κορμί μου αψηφά τον πόνο

και πατά επάνω σ’ εκείνους που με αγάπησαν

και το πρωί πάλι θα με αγαπούν

και ΄γω  -σαν άλλοτε ποτέ εγώ- πάλι θα γελώ.

-Ποιος είναι αυτός που απάνθρωπα ορμά;

-Ποιος το ψέλλισμα έκανε ουρλιαχτό;

-Κύριε,

κάνε τις μέρες να έρθουν πάλι από την αρχή

να γίνω σοφός από τη Σοφία σου

ποιητής από την Ποίησή σου .