Κάποιες φορές θέλω να σταθώ

γιατί δε μ’ αρέσει όπως προχωρά ο κόσμος.

Μια μάνα που κοιτούσε το παιδί της στα μάτια

το καταδίκασε να ζητά εκείνο το βλέμμα,

μα ο κόσμος δε καταλαβαίνει από νεύματα

ζητά μια ανθρώπινη δυστροπία

με μάτια ένδοξες αποσκευές

που ανοίγουν και κλείνουν από χώρα σε χώρα

και γεμίζουν λογαριασμούς ταμιευτηρίου και θαφτικές δαντέλες

σύλλογοι πόνου και σύλλογοι εκδρομών για μεταμόσχευση ζωής.

Γιατί έτσι προχωρά ο κόσμος,

έτσι πρόσταξε εκείνο το βλέμμα της μάνας

τη νύχτα που ο θάνατος ακουμπούσε το βρέφος

και το κλάμα γινόταν πείνα

και χρόνια αργότερα ποίημα

που γράφτηκε για να προχωρήσει ο κόσμος.

Μα εγώ,

κάποιες φορές θέλω να σταθώ

γιατί δε μ’ αρέσει όπως προχωρά ο κόσμος.