Ποίηση για έναν ηθοποιό που παραμένει ακόμα άγνωστος

Ατίθασε νέε,
που δύστοκα η Τέχνη σε γεννά
και γονυπετή σε πετά
στην πόρτα του μεγάλου θεάτρου
μια λάμψη καλωσορίζει
το σαν από όνειρό σου λίκνο
και θα 'ναι τώρα τα θέατρα και οι παραστάσεις
που θα νυμφεύονται στάλες
κάτω από μια μισογκρεμισμένη μαρκίζα
και το γνωστό σου πρόσωπο θα βρει κορνίζα
όταν με φωνές ψηλαφίσεις
τον ανένδοτο εαυτό σου.