Φεστιβάλ

     Άναψε
     η φωτοβολίδα του φεστιβάλ
     και υπόλευκα φωτίστηκε
     το πρόσωπο σου -
     να σταθώ κάτω απ' τη σκηνή - είπα
     μια στιγμή να σε κοιτάξω,
     και πως άρχισαν να μ΄αρέσουν
     τραγούδια που ποτέ μου δεν άκουγα.

     Και ζήλεψα το παντελόνι
     που με άφηνε να κοιτώ
     τη γάμπα, το μηρό σου
     κι εκείνο να σε ακουμπά.

     - Τόσο πολύ να σε ακουμπά -

     Και γλίστρησα,
     στην ιδρωμένη μασχάλη
     και στα μαλλιά που χύνονταν
     άτεχνα στο πρόσωπο σου,
     το βράδυ που έγινα τραγούδι σου.