Όπου να' ναι νυχτώνει

        Μέσα μου αλλιώς το φθινόπωρο αυτό.

        Έλα,
        έλα κι έχουμε λίγη νύχτα ακόμη.

Αντάμα κι αγκαλιά σφιχτά

     Δειλός που ήμουν, τώρα κλαίω
     κι ο χρόνος πίσω δε γυρνά,
     πως μαζί σου ήθελα, δυο πρίγκιπες να χορέψω
     αντάμα κι αγκαλιά σφιχτά.

     Δειλός που ήμουν, τώρα κλαις και 'συ
     κι ο χρόνος πίσω δε γυρνά,
     πως μαζί σου ήθελα, δυο άγρια κρίνα να φυτέψω
     αντάμα κι αγκαλιά σφιχτά.

     Πρέπει να φτιάξουμε, λοιπόν, ένα κρεβάτι κρυφό
     κι η δειλία ας μείνει να ζητά,
     πως μαζί σου θέλω, δυο νέα κορμιά να φυτέψω
     αντάμα κι αγκαλιά σφιχτά.

Το σώμα σου

     Μαυλίζει ο ουρανός τη νύχτα
     πέφτουν τ' αστέρια σιρίτι να τυλίξουν το σώμα σου
     κι εγώ αφαλοκόπτομαι από χείλη απαλλαγμένα
     ως το λουλακί φως να τραβώ την κορδέλα
     και να αποκαλύπτω αλάβαστρο
     που υποτάσσει κατακτητή σε ικέτη
     να ζητά δάκρυ ανάλατο
     το ίδιο δάκρυ που κυλά στο παράθυρο
     κάθε βράδυ να διώχνει.

     Πως ακουμπώ απόψε τα χέρια
     στη γη και στον ουρανό
     κι ένα στιλπνό σώμα με κυριεύει.

Σιωπή

     Του ζητούσα να κατέβει χαμηλότερα
     και κατέβαινε.
     Του πρόσταζα να με γλείψει
     και μ΄έγλειφε.

     Να χαθώ απ' τα σκέλια σου, είπα,
     να χωθώ στα σωθικά σου μέσα
     ώσπου να νιώσεις το κάψιμο
     και για σάλιο θα διψάς.

     Παραδομένα κορμιά
     με τι θράσος απομακρύνεστε
     και άσπλαχνα με πετάτε
     στο γλυφό νερό της θάλασσας.

Φεστιβάλ

     Άναψε
     η φωτοβολίδα του φεστιβάλ
     και υπόλευκα φωτίστηκε
     το πρόσωπο σου -
     να σταθώ κάτω απ' τη σκηνή - είπα
     μια στιγμή να σε κοιτάξω,
     και πως άρχισαν να μ΄αρέσουν
     τραγούδια που ποτέ μου δεν άκουγα.

     Και ζήλεψα το παντελόνι
     που με άφηνε να κοιτώ
     τη γάμπα, το μηρό σου
     κι εκείνο να σε ακουμπά.

     - Τόσο πολύ να σε ακουμπά -

     Και γλίστρησα,
     στην ιδρωμένη μασχάλη
     και στα μαλλιά που χύνονταν
     άτεχνα στο πρόσωπο σου,
     το βράδυ που έγινα τραγούδι σου.

     Τεντώνω τα μαλλιά σου στους στίχους μου
     να κάνω το ποίημα τραγούδι
     φεγγαρόφωτο νυχτικό άκουσμα
     να πέσουν τ' αστέρια
     κι εγώ να 'μαι ήδη κοντά σου
     να σε ακουμπώ.

Τα σπίτια

   Ξέρω πως ήταν τα σπίτια παλιά.
   Ξέρω πως ήταν όλα τα σπίτια παλιά.

   Όμως τώρα θυμίζουν
   μυρωδιά από φθηνό μπουρδέλο.

   Κι εγώ ζητώ ακόμα εκείνη τη φρέσκια ρίγανη
   λίγο απ' το δυόσμο που δρόσιζε τα γεμιστά.

   Μα ύστερα θα πεις-
   πότε δεν ήξεραν από μπουρδέλα οι άνθρωποι;
   ποιος αφέντης δε λαχτάρισε τη γυναίκα του αδερφού του;
   και ποιαν αφέντρα δε κοντοκοίταξε τον άντρα της αδερφής της;

   Τελικά, ίσως πάντα τα σπίτια
   να ήταν μυρωδιές από φθηνά μπουρδέλα.

   Φοβάμαι τη συνήθεια,
   πως τώρα που φεύγω για λίγο
   ίσως μάθεις μακριά μου να ζεις.