Κρυφές συνομιλίες ποιητών και συναλλαγές

   Νήστεψα φως των άστρων και φεγγάρι
   γιατί γνώριζα πως ήταν αδύνατο να σε συναντήσω στη ζωή.
   Έλεγα πως αν έρθεις, δε θα χρειάζομαι την ποίηση και τα φτιασίδια
   κι έμεινα έτσι να σε περιμένω σε κάποιο ξέφωτο
   εκεί που λένε πως ο Θεός ανοίγει σχισμές στον ουρανό και κοιτάζει κατά τη γη.

   Κάποιο πρωί, έκατσα στο αμάξι λίγο και δέχτηκα να σε κοιτάξω.
   -Πες μου, σου είπα, ποιά είναι η συναλλαγή;
   Κι εσύ απάντησες:
   -Λίγα πράγματα, σπάνια πάνω σε στίχους και σπανιότερα πάνω στο σώμα του.
   Δέχτηκα, χωρίς πολλά πολλά και λογαριασμούς.
   Ήταν η συναλλαγή που θα έδιωχνε λίγο τον πόνο
   μια δοσοληψία θάρρους να ακουμπήσω το σώμα σου
   κι ας ήξερα καλά πως θα συνέχιζα να τρέμω
   σαν τη φλόγα που φοβάται μη πνιγεί στο λάδι.

   

   Όμως ακόμα αναρωτιέμαι,
   μήπως τούτος ο φόβος μας θρέφει;
   τούτο το πρόσταγμα της φύσης που θέλουμε να ξεκολλήσουμε από πάνω μας;