Ξυπνάνε κάποτε
εκείνα που έθαψες στο παρελθόν μια νύχτα
και το εγκώμιο της ζωής,
που καλλιεργούσες χρόνια τώρα,
σε εγκαταλείπει.
Ποια νύχτα
σου ανοίγει τα μάτια, ποια νύχτα
σου ανάβει το φως.
-Ρωτώ τα χέρια
τώρα που πλέκουν ξανά στα μαλλιά σου,
και ρωτώ το δέρμα, ρωτώ
πώς άντεξα ξένος να ζω.
εκείνα που έθαψες στο παρελθόν μια νύχτα
και το εγκώμιο της ζωής,
που καλλιεργούσες χρόνια τώρα,
σε εγκαταλείπει.
Ποια νύχτα
σου ανοίγει τα μάτια, ποια νύχτα
σου ανάβει το φως.
-Ρωτώ τα χέρια
τώρα που πλέκουν ξανά στα μαλλιά σου,
και ρωτώ το δέρμα, ρωτώ
πώς άντεξα ξένος να ζω.
Παραλλάσσοντας...παλιότερο ποίημά σου, σου λέω αυτό μόνο...για τα ποιήματά σου: "Τεντώνεις τα δάχτυλα, ακουμπάς χορδές
ΑπάντησηΔιαγραφήπου ηχούν τις αλήθειες τους... σαν ιδρώνουν στην παλάμη σου." Να είσαι καλά να γράφεις και να μας συγκινείς, εκπλήσσοντάς μας ευχάριστα!