(ποίημα ή μονόλογος σε μικρή πράξη εμπνευσμένο από το “Πρωινό γεύμα” του Ζακ Πρεβέρ)

Δυο άντρες σε ένα δωμάτιο

Κάθε πρωί είσαι πάντα ο ίδιος, το ξέρεις; Πίνεις τον ίδιο καφέ, στο ίδιο φλιτζάνι. Παλιά με ρωτούσες πως γίνεται να βάζω πρώτα το γάλα, μετά τη ζάχαρη και μετά τον καφέ. Με θεωρούσες παρανοϊκό. Γι’ αυτό σε αγάπησα. Γιατί μου φαινόταν παρανοϊκό κάθε πρωί να βάζεις πρώτα τον καφέ, μετά τη ζάχαρη και μετά το γάλα. Τι λογική! Ύστερα έλεγα πως γίνεται ένα κουτάλι, ένα τόσο δα μικρό κουταλάκι να συμφωνεί σε μια τέτοια προδοσία. Κάθε λογική πράξη είναι προδοσία. Σου άρεσε ο καφές; Πήγα και πήρα χθες ξανά φρέσκο γιατί ξέρω πως σου αρέσει ο καλός καφές και ύστερα να κάνεις τσιγάρο. Θα μου δώσεις κι εμένα ένα; (γελάει) Αυτά τα δαχτυλίδια, μοιάζουν με αυτό που φοράω. Εσύ μου το είχες πάρει, θυμάσαι; Πως γίνεται να μη θυμάσαι. Έβρεχε όπως σήμερα. Ήμασταν νέοι και με κοιτούσες στα μάτια. Σε έπιανα απ’ το χέρι και περπατούσα μαζί σου απ’ το Παρίσι ως την Αθήνα χωρίς σταματημό. Γιατί αν αγαπάς όλα είναι εύκολα. Που πας; Άσε πια αυτό το καπέλο! Άσε τα μαλλιά σου ελεύθερα. Μου αρέσει που βλέπω τα μαλλιά σου ασπρισμένα, γιατί αυτό σημαίνει πως είμαι ακόμα δίπλα σου. Μα που πας; Έλα κοντά μου. Βρέχει και οι ερωτευμένοι τις βροχερές μέρες κάθονται αγκαλιά. Είναι τρύπιο αυτό το αδιάβροχο. Καλύτερα μην το φοράς καθόλου. Γιατί δε με κοιτάς; Εγώ είμαι. Τόσο άσχημος έχω γίνει; Που πας; Έλα κοντά μου. (κλαίει) Βρέχει και οι ερωτευμένοι τις βροχερές μέρες κάθονται αγκαλιά.