Παυσολύπη

     Ε, πες μας και κάτι!

     Όλο το απόγευμα περπατάμε

     Καστέλα, Πασαλιμάνι, Πειραϊκή

     και πάλι πίσω. 

     Βράδιασε, κι ακόμα να ανταλλάξουμε λέξη.

     -Ε, ποιητή, πες μου κάτι.

     Χθες στην Πολιτεία έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο σου.

     Το ξεφύλλισα αρκετή ώρα, νομίζω πως το αγόρασα κιόλας

     (και λέω νομίζω - μη φανώ αδύναμος μπροστά σου)

     και ξέρεις, έμαθα αρκετά για εσένα.

     -Πες μου κάτι.

     Πες μου για εκείνον τον ξανθό στη Γερμανία.

     Για εκείνον που μιλούσες στο πρώτο, πρώτο ποίημα

     του βιβλίου σου. Μπορεί να ήταν και γράμμα, δε ξέρω.

     Μπέρτ τον έλεγαν και έμοιαζε με πρίγκιπα!

     -Ε, ποιητή, πες μου κάτι.

     Όλο το απόγευμα περπατάμε

     Καστέλα, Πασαλιμάνι, Πειραϊκή

     και πάλι πίσω.

     Βράδιασε, το τρένο θα σταματήσει όπου να ‘ναι.

     Πως θα γυρίσεις; -Αν θες, μπορείς να μείνεις σε μένα απόψε.

     Κοιμήσου στο κρεβάτι μου.

     Όχι, όχι εγώ δε θα κοιμηθώ, θα περιμένω,

     πάνω στο μπαλκόνι με τη θάλασσα.

     Το πρωί όλα θα είναι πιο καθαρά.

     Τα βιβλία θα έχουν κάνει λευκές τις σελίδες τους,

     γιατί το πρωί δε θα ’χουμε ανάγκη από ποιήματα.

     -Ε, ποιητή, πες μου κάτι.

     Βράδιασε, θα έρθεις; Πες κάτι,

     αλήτη της ψυχής και παυσολύπη,

     -θα ’ρθεις;