Σε τούτη την αυλή που οι ανθοί δακρύζουν

εσύ ακουμπάς μια φλόγα στα δυο μου χέρια

κι εγώ σμιλεύω στο χαρτί τις λέξεις

μήπως καταφέρω και ακυρώσω την ύπαρξή σου.

Και είναι ξερά τα φύλλα που ρίχνω στη μνήμη

προχωρώ και βαδίζω πέρα απ’ το μέτρο

να λάμψουν τ’ αστέρια στο μαρασμό

να μου φωνάξουν «τρέξε», μήπως και σε δω.