Επάνω στη ρυτίδα τ’ ουρανού

οι ώρες περνούν υπογράφοντας δευτερόλεπτα

κρεμασμένα από μια νυχτερίδα

που δε λέει να γεράσει.

Σε μνήμη κίτρινη και μπλε

και ξανά κίτρινη

και ποτέ ξανά μπλε

λέω πως θα βρω σε μιαν άλλη πατρίδα

εσένα.

Πως μπερδεύονται οι λέξεις μπροστά σου,

σκύβουν και πιάνουν χούφτες το χώμα

τα μαλλιά σου σκεπάζουν, κήπος να γίνει,

και να γεννηθεί καινούργια η λέξη

που είναι να σου πω.

Σε τούτη την αυλή που οι ανθοί δακρύζουν

εσύ ακουμπάς μια φλόγα στα δυο μου χέρια

κι εγώ σμιλεύω στο χαρτί τις λέξεις

μήπως καταφέρω και ακυρώσω την ύπαρξή σου.

Και είναι ξερά τα φύλλα που ρίχνω στη μνήμη

προχωρώ και βαδίζω πέρα απ’ το μέτρο

να λάμψουν τ’ αστέρια στο μαρασμό

να μου φωνάξουν «τρέξε», μήπως και σε δω.