Tο έρημο σπίτι

     Απόψε, το έρημο σπίτι ζητά

     να καθίσει επάνω στα μαλλιά σου,

     να κοιτάξει έξω απ’ το παράθυρο

     μήπως σε δει.

     Μα αυτά τα σύννεφα, γιατί δεν πλάθουν τη μορφή σου;

Θα χαθώ

     Δίψασε η γη 

     νέο σύννεφο γεμάτο νιάτα.

     Κι εγώ έριξα

     στάλες πολλές,

     τόσες που τώρα φοβάμαι να πω

     πως όταν η φλόγα σβήσει θα χαθώ

     και συ βέβαια αρμόζει αλλού ν’ αγαπήσεις.

     -Μα αυτό φίλε μου ήταν πάντα σύννεφο,

     πώς νόμιζες ότι θα το πιάσεις; 

Φωτογραφίες

     Κοιτώ

     -πόσο δύσκολο και να το γράψω-

     φωτογραφίες

     εσύ κι εγώ

     εκεί κι εδώ,

     -τα ποιήματα πώς να τα πάψω-

     όταν κοιτώ

     πως γελάς

     σα δε βρίσκεις άλλο λόγο να πεις.

Το εγκώμιο της ζωής

     Ξυπνάνε κάποτε
     εκείνα που έθαψες στο παρελθόν μια νύχτα
     και το εγκώμιο της ζωής,
     που καλλιεργούσες χρόνια τώρα,
     σε εγκαταλείπει.

     Ποια νύχτα
     σου ανοίγει τα μάτια, ποια νύχτα
     σου ανάβει το φως.

     -Ρωτώ τα χέρια
     τώρα που πλέκουν ξανά στα μαλλιά σου,
     και ρωτώ το δέρμα, ρωτώ

     πώς άντεξα ξένος να ζω.