Αλίμονο σε αυτόν που δε μπορεί

   Στην καρέκλα κοιτώ δίχως θύμηση και ξέρω
   - πως αλίμονο σε αυτόν που δε μπορεί -

   Το αριστερό στέρνο
   ανέταμα μονάχος
   κι έβαλα την καρδιά πιο πίσω
   να μην κοιτά και λέει στο βλέμμα
   πως τα βράδια
   τυλίγομαι σε σεντόνια δάκρυα
   και δε μπορώ.

Το δέρμα σου

   Όταν δω λίγο απ' το δέρμα σου
   ένα σώμα θαρρώ πως πάλλεται πάνω σου
   στο ρυθμό που προστάζεις όταν θες.

   Τεντώνεις τα δάχτυλα, ακουμπάς αντικείμενα
   που ευτυχούν σαν ιδρώνουν στην παλάμη σου. 

Μια σάπια σανίδα

   Σφίγγω τα χέρια κι εγκλωβίζω
   λίγο από την αγάπη που μου απόμεινε.

   -Πόσα ξόδεψα κι αυτό το καλοκαίρι-

   Το κορμί μου με πρόσταζε να βιαστώ,
   το κορμί σου βάρκα ζητούσε πανί.

   Και στο τέλος πάντα
   μια σάπια σανίδα
   μένει να με κρατά στην επιφάνεια.

Στο χάσμα

   Πως μοιάζει σκέφτομαι
   να μισείς και να αγαπάς το ίδιο άτομο
   και στο χάσμα που βλέπεις
   εκείνα να στέκουν χέρι το χέρι αδέρφια.

   Μίσος θα πει μισός.
   Μισός άνθρωπος, μισό βλέμμα, μισό φιλί
   με αγγίγματα όμως σκοτεινά
   της ολοκλήρωσης.

   Μη ξεχνάς πως τα λόγια δε λέγονται
   μονάχα όταν είναι από μίσος ή από αγάπη.

   Αν λοιπόν ποτέ
   σου φανώ μισός μισώντας
   αγάπησε με
   και δύσκολο -παρακαλώ- ας μη σου φανεί.