(να μη φανεί)

     Κι εκεί που κάποτε έτρεχε ένας ποταμός 

     δικός σου, μένει τώρα τ’ όνειρό σου
     πως φεύγεις και πως γυρνάς
     πίσω απ’ το σκουριασμένο λουλούδι
     που κάποτε είχες κρύψει
     ένα φίλο και το φιλί του.
     

     Τώρα ενοικιάζεται το νερό
     ενοικιάζονται τα λουλούδια
     ένας ανώνυμος σωπαίνει
     να σβήσουν οι φωτογραφίες
     να μην ανάψει το φεγγάρι
     να μη φανεί πως εδώ ήταν άνθρωποι.
    

Στο άδειο κέντρο

     Αυτό το βράδυ στης Αθήνας τ’ άδειο κέντρο
     στήθηκα πίσω από το σκοτεινό το δέντρο,
     σε είδα τον κρατούσες αγκαλιά σφιχτά σου
     κι ένιωσα πάλι στο κορμί μου τα μαλλιά σου.

     Γέλαγε μαζί μου το φεγγάρι
     και τους έδινε το φως του,
     γέλαγε και ένα σαλιγκάρι
     που δεν ήμουνα δικός του.

     Κι αυτό το βράδυ στης Αθήνας τ’ άδειο κέντρο
     στημένος πίσω από το σκοτεινό το δέντρο
     έμοιαζες σαν να μ’ είχες κιόλας πια ξεχάσει
     κι ένας πλανόδιος μου είπε σ’ έχω χάσει.

     Γέλαγε μαζί μου το φεγγάρι
     και τους έδινε το φως του,
     γέλαγε και ένα σαλιγκάρι
     που δεν ήμουνα δικός του.