Το άρωμα σου

     Οι νύχτες του καλοκαιριού

     έπαψαν να δίνουν στο γιασεμί το άρωμά σου
     κι εγώ στα δάκρυα σου μπροστά γονατίζω
     -άκουσε με, άκουσε με
     δεν σε έχω ξεχάσει.
   
     Δεν έχω ξεχάσει το λευκό σου δέρμα
     τα ήπια δάχτυλα
     το ανάστημα σου το πρώτο
     και προπαντός δεν έχω ξεχάσει
     τη ροδακινή σου ζακέτα
     (εκείνη που οι τσέπες της ήταν γεμάτες
     από χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα και χαρτοπετσέτες).
   
     -Πάρε χρόνε τη μνήμη
     και τούτη την αναλγητική ζακέτα
     και άφησε με λίγο ακόμα
     καθώς οι νύχτες του καλοκαιριού
     έπαψαν να δίνουν στο γιασεμί το άρωμά της.