Μετράω τις μέρες

     για να σε δω μια νύχτα.

Απ’ το λαιμό ως το στέρνο σου

     Απ’ το λαιμό ως τα πόδια σου

     έρχονται νύχτες που φωνάζω:

     Ουρανέ, απόψε δεν έχω ανάγκη τα φεγγάρια σου! 

Το καλοκαίρι

Θα ‘ρθει ξανά

                    το καλοκαίρι

Θα ‘ρθει ξανά

                    το μεσημέρι

και τ’ όνειρο θα ζήσω

                    και θα πω

χωρίς να σου μιλήσω

                    Σ’ αγαπώ.

-Θα ‘ρθει ξανά το καλοκαίρι.

Δε θα τολμήσω

                   πώς να σου το πω

Δε θα τολμήσω

                   πάλι θα σιωπώ

μετά το καλοκαίρι

                  θα ‘ρθει η χειμωνιά

μετά το μεσημέρι

                   πάλι η σκοτεινιά.

-Θα ‘ρθει ξανά το καλοκαίρι.

Άνεμος ιταλικός

      Άραγε πότε θα μάθω ποιος είσαι;

      Δέκα μέρες τώρα σε βλέπω που γυρνάς

      έξω απ’ το σπίτι,

      περνάς βιαστικός το πρωί στις εννιά

      και ξανά το απόγευμα στις οχτώ

      μόλις πέσει ο ήλιος.

                       

      Δεν είχα προσέξει τι ωραία που πέφτει

      ο ήλιος τα ξανθά καλοκαίρια.

      Πάντως

      -άκουσα και τον πατέρα να το λέει-

      φαίνεσαι από άλλο τόπο

      -και ξέρεις-

      πάντα μου άρεσαν οι άγνωστοι τόποι.

      Όχι γιατί συνήθισα τους ανθρώπους εδώ,

      ούτε γιατί τους βαρέθηκα

      αλλά επειδή μου θυμίζουν την Ιταλία.

      Δέκα μέρες τώρα σε βλέπω που γυρνάς

      έξω απ’ το σπίτι,

      και λέω πως άνεμος ιταλικός

      ξάνθυνε τα καλοκαίρια.